Tolki ŭnočy žyvu ja dušoju uźlotnaj,
ab jakoj hetak časta nia pomniu zusim,
i zajzdrościć mahła b tady kačkam dzikim,
što ŭźnimajucca z krykam nad sonnym bałotam
rucham volnym i dziŭna miakkim.
Ja lacieła b za imi nad pasmaj zialonaj
šerym kryllem kasić parudzieły čarot,
ja pazbycca chacieła b kłapotaŭ, niahod,
jak toj dzień, što ŭ pradonnyja, zornyja toni
adpłyvaje nad pleśniaj bałot.
Ale toje, što zbudžana, ścišyć niamožna
suprać vołi, a serca načami haryć
suprać vołi, ŭsio lohkim zdajecca zhary,
chaj u ciesnym žyćci, jak za krataj astrožnaj,
tak niaŭdziačna, tak ciažka tvaryć!
1936, Ravič.
|
|
