Śviet haryć... Patajkom i adkryta bjucca ludzi... Nia źłičyš niazhod... A nad śvietam, manoju spavitym, vosień žoŭta ćvicie, jak štohod. Ty, paet, choć i bačyš pažary dzieś zdalok, choć i ty baraćbit, ale, ŭpiŭšysia vosieni čaram, łičyš vieršaŭ razbudžany rytm. Sočyš ścień bałačyn nad aŭsiańniem, sinim zmrokam maluješ pałi... Dla ciabie siańnia hnieŭ ci zmahańnie – pa-za miežy žyćcia adpłyłi.
1936, Ravič.
|
|