Я – не жыву вясной... Рунеюць сенажаці, курэе сіні дым над кратамі палёў, і за мяне цьвіце над шэрай пасмай гаці празрысты, белы пух вярбін і тапалёў. Я – й летам не жыву, бо за мяне сінеюць у полі васількі й хінуцца каласы, і жаляцца-пяюць на жоўтых пожнях жнеі, маёй зыркой тугой дрыжаць іх галасы. А ўвосені узноў – заміж мяне асіны чырвоны гасяць жар у рэдкім тумане, і плача дробны дождж так нудна, несупынна па сонцы і вясьне, але... заміж мяне.
1936, Равіч.
|
|