Mnie kažuć, što pisać zaŭsiody, ŭsiudy možna.
Papiera, ałavik, natchnieńnie... vierš hatoŭ.
Paet, aby prysieŭ, a vierš zmajstruje, złožyć
z radkoŭ, jak ź siena, ŭmirh patrapić skidać stoh.
Ale pra što pisać?
Prarokam być pa časie,
nizać karałi ros, vianok asieńni vić?
Pažaryščaŭ dzikich moj vierš i tak nia zhasić,
nia zmyje z duš ludskich purpuravaj kryvi.
Dapraŭdy, što pisać i zaŭtra
i siahońnia?
Trupoŭ nie ŭvaskrasiš sanetam ab viaśnie...
Siahońnia kožny vierš chaŭturnym zvonam zvonić,
najlepšaj ryfmaj rot hałodny nie zatknieš...
Pisać ab sałaŭjoch, ab śniežnaj biełi višniaŭ?
Zamoŭkłi sałaŭi pad miedny ryk harmat,
a bieły višniaŭ śnieh taksama śmiešna łišni –
stalovy, hojstry štych napiša vieršaŭ šmat...
Niachaj ža śviet haryć, chaj płavicca u hornie
hrymotnych novych dzion, kujecca, jak naroh.
Narešcie mo j paet charei, jamby zhornie
i znoŭ pačnie pisać, huślaryć...
Byŭ by Boh!
1941, Miensk.
|
|
