Treba być pieśniarom i ciapier,
kałi dzień naš –
iź śmierciaj bratańnie,
kałi nočy, jak ranieny źvier,
dzieś pa norach załizvajuć rany.
Nie, paet nie matyl – u vahni
pa-matyllu apalvać kryły,
na pažaryščach pleśnieć i hnić
jon nia budzie...
Paet ža – asiłak!
Ci ž nia jon
z trapiatańnia asin
układaje asieńnija pieśni,
ŭmieje słovam błiskučym skasić
ruń uviesnu,
čar kazačny ździejśnić?
Z čadu,
z šeraha dymu ruin,
ź visku kulaŭ, harmatnych hrymotaŭ
jon, padumaŭšy, vypłavić himn
hetki ž žudasny, hetki ž śmiarotny.
Zahrymić novy himn, šuhanie
až u nieba kryvavaj pahoniaj,
sercy čornaj duhoju sahnie...
Treba ž być pieśniarom
i siahońnia.
1941, Miensk.
|
|
