Na kurosnach siełi na zachodzie chmary,
chodzić žoŭty viecier, chodzić pa imšary,
źnizvaje na nitku kropłi žuravin...
Pachadziŭ by, viecier, ty valej pa połi,
naźbiraŭ by jahad sakavitych bolej –
poŭnyja dałoni ludskaje kryvi...
Oj, kipić tam praca, až daješsia dzivu!
Ŭzdoŭž i ŭšyr snarady baranujuć nivu,
tanki prybivajuć, baraźniać – štychi.
Ŭ pył ziamłi niasytaj spraŭna, sprytna, ŭmieła
siejuć, siejuć ziernie – maładyja cieły,
spadziajucca plonu – kałasoŭ važkich.
Drobny doždž asieńni ŭsmak ziamlu napoić...
Prarastuć ziarniaty čornaju tuhoju
na šyrokim połi, u ludskoj dušy.
Nie nakormiać žytniaj łustaju sirotaŭ,
nie zahojać ranaŭ lekami, piaščotaj,
nie patrapiać vočy matak asušyć...
Na kurosnach siełi na zachodzie chmary...
Raspačać,
žachacca,
narakać,
platkaryć –
nie paetaŭ sprava, nie piaśniarski ton.
Chaj i ruń uzydzie, chaj i plon daśpieje, –
budziem vieršam łatać prorazi padziejaŭ,
spatykać spakojna
kažny novy skon.
1941, Miensk.
|
|
