Будзь шчасьліва, дзяўчынка, ў нядолі, Хай пацеха цябе міне! Мне з табой жыць ня суджана болей, – Гоніць доля адгэтуль мяне. Будзь шчасьліва, дзяўчынка-галубка!.. Не крыўдую на гордасьць тваю, – Ня чуў ласкавых слоў з тваіх губкаў, Ходь так шчыра любіў і люблю. Усё пекла я зьведаў каханьня, Усе мукі яго скаштаваў, А ўсю радасьць і рай мілаваньня Недруг вырваў, спаганіў, стаптаў. Я так шчасьця на сьвеце знаў мала I прывету ня знаў ад людзей, – Цябе ўбачыў – і весела стала, I ты стала за ўсё мне мілей. Як слуга, як нявольнік, табе я Так стараўся служыць, дагадзіць! Так любіў цябе шчыра, з надзеяй, Што ўзаемнасьцю будзеш плаціць. Ты ж, дзяўчынка, за гэтую дружбу Не жалела мяне анічуць, – За прывет мой, за любасьць, за службу Слова ласкі ня ўмела шапнуць. Эй, дзяўчынка, дзяўчынка, сьвет відзе Усю праўду, няпраўду усю, I хто знае, ці часам ня прыйдзе Слушны дар за нядолю маю. Будзь шчасьліва, дзяўчынка! Любіся З тым, хто толькі зьняславіў цябе, І, пазнаўшы ману ўсю, ня гніся, Бо тады ўжо ня жыць лепш табе. Мяне, знаю, дзяўчынка, забудзеш, – Ці ж на памяць слуга зарабіў? Але хоць мо і верыць ня будзеш, Цябе першую я так любіў. Яшчэ раз будзь шчасьліва, дзяўчынка, Хоць ня лёгка нам шчасьце спаткаць! Я ж адзін, як над рэчкай вярбінка, Буду жыць і цябе ўспамінаць. I на памяць, што ў сэрцы мне ўскрэсьне, Чым я жыў так і мучыўся чым, Злажу самую лепшую песьню Аб табе і каханьні тваім.
1907
|
|