Doŭha na vułicach łipy žoŭtaje łiście łičyłi,
a pałičyŭšy,
sypnułi ŭ ledźvie prymierzłuju hraź...
Niejak nia chočacca słovam znoŭku raźviazvać krylle,
ryfmy ŭ dałoniach tułić,
serca tuhoju arać.
Tak, bo pisać i tužyć – siańnia adno, sinanimy.
Kažnaje słova bałić, koleć iržavym ćvikom,
z kažnym źnizanym radkom znoŭ ustajuć uspaminy
nočnych pažaraŭ, trupoŭ, ledźvie prykrytych piaskom.
Chočacca biehčy, šukać niejkija novyja słovy,
słovy, jakija z žyćcia vietram haračym źmiałi b
žoŭtyja ruki kryžoŭ, šeryja tvary pałonnych,
cieły, što hojdaje noč na šybianicach hałin.
Dzie ich šukać?
Ci ŭ dušy,
ci – u zapłakanych chatach,
ci mo ŭ łiści, što lahło ŭ ledźvie prymierzłuju hraź?
Słoŭ hetkich siańnia niama...
Voś i nia chočacca kratać
ryfmami čornyja dni, serca tuhoju arać...
1941, Miensk.
|
|
