Vypraŭlaŭ iz hollem žoŭty viecier hułi,
šamiatłiva poŭzaŭ pa strasie niaŭtulnaj,
uvajści u serca ŭsio-tki nie navažyŭ,
choć za poŭnač dumki, čornyja, jak saža,
ja viła na špulu razam z pražaj.
Navivała, prała pačaś i kudzielu,
adlacieła ciemra z šybaŭ zapaciełych,
pieraścichłi myšy hryźci nočy łišak,
załatoju nitkaj zołak nieba vyšyŭ, –
praści nie dadzieła mnie u cišy...
Jak nasyple sonca na vakno pšanicy, –
kałaŭrot adstaŭlu, vyjdu da krynicy,
nabiaru ŭ dajnicu serabra hustoha,
uzdychnu u nieba ščyra, kab nia torhaŭ
sercam žal pa lubym ani ŭ chacie nicaj,
ni darohaj.
Praŭda, ciemnavoki moj Habruś daloka,
ech, adsiul nia zhledziać ni karšun, ni sokał,
praŭda, ruki visnuć u tuzie paviesmam, –
ale pryčakaju znoŭ chłapca uviesnu,
jak nallucca łozy załacistym sokam,
sercu stanie ciesna.
Jon uvojdzie ŭ chatu, vymytuju bieła
soncam i viasnoju, čubam zamiaciełić,
kryknie: «Hej, dziaŭčyna, hodzie styńma stynuć,
hlań, užo ž błahoje za vysokim tynam,
užo kroŭ nia plamić ni dušy, ni cieła,
možna adpačynuć!
Čuješ?
Śpiać harmaty, śmierć nia ładzić śviataŭ,
i nia jdzie pa nočy rospač sercy kratać,
ščaście – java, praŭda, nie adno – nadzieja,
vasilkovaj cišaj Biełaruś sinieje,
pojdziem ščerby łatać,
dolu siejać!»
Sercu nie paraju, choča vieryć, znaju,
što miniecca łicha dzieś zialonym majem,
chaj štonoč spraŭlaje siańnia vosień hułi
iz asieńnim vietram na strasie niaŭtulnaj
i kastryvaj nitkaj smutak navivaje
mnie na špulu.
Nie zapłaču bolej, chaj žurbota kole,
jak ihołkaj, serca, chaj tuha skuhołić
pad vaknom sabakam...
Što za radaść płakać?
Pieražyć patrapim my j piać biedaŭ z hakam,
ale ŭspychnie, ŭspychnie
ŭrešcie j naša dola
ŭ połi makam!
1941
|
|
