– Hodzie ž płakać, nu, doś – siahońnia
ci mo zaŭtra, a pryjdzie syn.
Jon, napeŭna, daŭno ŭ pałonie...
Hodzie ž płakać,
čakaj viasny!
Hetak kažuć tabie susiedzi,
hetak ty zapaŭniaješ dni...
Ale ž nočy?
Jak ich prasiedzieć?
Jak ich źvieści, jak spadmanić?
Čorny tvar jany ščylna tulać
da zatkanych marozam šyb, –
pačynaješ dziŭnyja hułi
z uspaminami z dna dušy.
Ŭspaminaješ jaho hałoŭku
u kałyscy i pieršy krok...
Padpaŭzaje hałodnym voŭkam
bol,
vysmoktyvać z serca kroŭ.
Ŭspaminaješ tryvožny dotyk
kvołych, ciopłych, dziciačych ruk:
– Mama, mama!
– Čaho ž, čaho ty?
Nie, nia bojsia, ja nie pamru.
Ty scałoŭvaješ škło ślazinkaŭ,
pieściš šoŭk palavy vałos,
nočy ŭ vočy kidaješ: «Synku!»
A dalej –
nie staje ŭžo słoŭ.
Niestrymana dryžać raśnicy,
pad rukami pałaje tvar,
i uparta,
uparta śnicca –
paarany vajnoj papar,
abhareły niamy sasońnik
i niaŭmyty zimovy dzień,
adubiełyja trupy koniej,
dziŭna znany, raśpiaty ścień...
Tvar u hłinu ruduju tułić,
žach śmiarotny ŭ sivych vačach,
zachłynajecca –
oj...
matula...
A tabie tut:
«Čakaj, nia płač!»
Zblaknie noč...
Zapapaje makam –
vidukom bałačyn hrada...
Sny – mara!
Kinieš, maci, płakać,
znoŭ pačnieš spadziavacca, ždać.
Ale tolki pa sotni nočaŭ
i pa sotni, ci bolej, dzion
hlanieš losu narešcie ŭ vočy,
adhadaješ jaho zakon.
Tady ŭspomniš biaź śloz pra syna
i uhniešsia suchim tryściom...
Zrazumieješ, što śmierć, ruiny –
heta ŭ budučyni
žyćcio!
1942, Miensk.
|
|
