Pryvykła serca ŭžo daŭno
da haradskoje kałamuty.
Badaj što kpinaj ci manoj
zdajecca ŭ połi vietraŭ tupat...
Nia pomniš niejak miž ruin,
u čornych pastkach pažaryščaŭ,
što dzieś viasna ŭ paloch bruić,
viasna –
jakoj ništo nia źniščyć!
Tak,
zabyvajeśsia: žyta
ŭžo dzieś tuman zialony viejuć,
płyvuć, i hnucca, i šaściać,
i chlebam pachnie miakiš tleju...
Nia jdzieš sačyć,
jak sini kvas
žyćcia z łahoŭ płyvie raśćviłych,
jak u jarynu na papas
imčycca bieły koń
Jaryły!
Nia čuješ, nie,
jak jon chrapie
i bje padkovaj serabranaj,
jak byccam brahi nie paśpieŭ
napicca soniečnaj ad rana...
A ŭsio ž, chaj tak...
Ziamla! Ziamla!
Pachučy viecier ź miežaŭ śviežych!
Žaŭronkam serca ja uźniać
chacieła b z vami u biaźmiežžy!
A tam
u soniečny piasok
zanuryć krylle i zabycca,
što na paloch bajovych loh,
loh pierad śmierciaj śviet naš –
nicma.
Čakaj!
Jaryłaŭ bieły koń
pramieńmi, ŭplecienymi ŭ hryvu,
prapałić śmierć,
i śpieŭ padkoŭ
abvieścić śvietu dzień ščaśłivy.
Ci siańnia budzie heta, ci
tady, kałi ŭžo złožym kryły, –
nia nam hadać,
ale źlacić
kałiś biadu skasić Jaryła!
Na kraj źniamohły,
na ludziej
sypnie jon soniečnyja streły.
I raśćvicie, i zahudzie
žyćciom
pusteča paharełišč!
1942
|
|
