Хто ён, паэт?
Біблейны мытар,
прарок натхнёны, сьвету лекар
ці чалавек з душой, ускрытай
лязом хістаньняў, скрозь нясыты
жыцьця і сьмерці,
славы, зьдзеку?
Мячом ягоным
шэпт ці крыкі?
Пра што і як пісаць ён мае?
Лавіць нябёс вясновых зыкі
ягоны кон
ці сьвету сыкаць
у твар за зло, за злыдні лаяць?
I трэба ж слоў баяцца сяньня?
Той кажа:
– Час спаліць, падзерці
стары канон вершаскладаньня,
бо не краса, ня мроя паняй
у век крыві, агню і сьмерці.
Не замалюеш долі сьвету
цяпер вішнёвай пеннай беляй,
жыцьцё – зусім не акварэля,
і ў час вайны не да санэтаў,
не да мадоннаў Рафаэля...
Той зноў –
з кута шасьціць другое,
узьвёўшы вочы дзесь у хмары:
– Пясьняр – мастак паўтонаў, мрояў,
ён гнойных ран людскіх ня гоіць,
на бруд ня квапіцца,
ён – марыць.
Яго стыхіяй – неба тоні
ці чар мядзяных лістападаў,
ён на ўспалох, як звон, ня звоніць,
ён не грыміць...
а як сасоньнік
шасьціць ціхой і мудрай радай...
Вось суд людскі...
Каго ж зь іх слухаць,
куды ляцець,
зь якою плоймай?
Ці ні на што ня весьці вухам,
ці йсьці, плысьці з усіхным рухам,
шалее сьвет – шалець падвойва?
Што, што пачаць, каб быць заўсёды
на грабяні чароднай хвалі,
каб чуць сябе –
душой народа
заўжды
ў зару і у нягоду,
што б сьвет ні гуў,
што б ні казалі...
I ці калісь
хтось
слова кіне,
што песьняра як сьлед асьвеціць,
якіх даць вершаў, ветраў, плыняў,
каб сіне ўрэшце, сіне, сіне
было і ў сэрцах
і на сьвеце!
1942, Менск.
|
|
