Pałynom i byllom paraśłi našy nivy,
jak ni bjomsia, ni hniomsia nad imi u kruk,
plon advieku čužyncy źbirajuć, nia dziva,
što kanaje narod tvoj i ty,
Biełaruś!
Ale hodzie!
My ŭstaniem!
Cichim rańniem, na ŭschodzie,
ssyplem, zhorniem u šapki załatuju zaru
i ŭ stalovym ad kos i ad pieśniaŭ pachodzie
voźmiem volu sabie i tabie,
Biełaruś!
Kałinoŭski nas kłiča i ahnista j zaciata
na zmahańnie za śviata dla mazołistych ruk,
za ziamlu dla aratych
i za sonca u chatach,
za uvieś tvoj narod, za ciabie,
Biełaruś!
Dyk udarma, jak hrom, dyk łiniem navalnicaj,
dyk prabjemsia ž krynicaj
z-pad ziamłi uharu,
kab miadzianaj pšanicaj moh zihcieć-kałasicca
naš zahon i biaźmiežžy tvaje –
Biełaruś!
Hej, śmialej,
hej, dalej,
nie lakajmasia śmierci!
Našy cieły i słavu syny padbiaruć.
Choć i złožym na požniach haračyja sercy,
ale ty budzieš žyć i raści,
Biełaruś!
1942, Miensk.
|
|
