Letaś... Sioleta... Naleta...
Ŭściaž adno: pažuchły vietach
honić chmar pužłivych staju,
dźmuć vichry,
i pustaćviety
hod pa hodzie adćvitajuć.
Chaj viasna, chaj bieła, pienna, –
ŭ našych ruchach sum i lenaść,
uvačču sutońnie mrojaŭ,
i nia klenčym małićvienna
my ni ŭ zmrok, ni prad zaroju,
nie ćviciom višniovym viećciem,
nie kidajem naŭźviejviecier
čynaŭ, vartych niejkaj słavy,
dy ničoha tut na śviecie
my nia burym, ani pravim.
Kapluć dni piakučym varam...
My ž, my styhniem i ŭ pažary,
bo na sercach našych łaty,
ŭ dumkach zol, nu, a na tvarach –
maski, maski Hipakrata!
Doś! Chadziem! Niachaj i pieša!
Što za łicha? Ci my ŭrešcie
tak byllom błahim i ssochniem?
Što ž hryzie nas,
što nas ciešyć,
viečnych marnych skamarochaŭ?
Doś!
Na pryzbach, na parohach
my nia vystaim ničoha,
chtoś jašče mo j słovam zranić.
Doś! Chadziem!
Chaj nyjuć nohi
na piaskoch, pryhretych rańniem!
Chaj kryvyja duhi ściežak
nas viaduć, kudy naležyć,
chaj praducca tonka, tonka,
chaj vijucca na biaźmiežžy,
na suchi rudy sasońnik!
I nia budzie ŭsio, jak letaś,
chaj u niebie žutły vietach
honić chmar pužłivych staju...
Hlańcie!
Novym, vieśnim ćvietam
dni prad nami raśćvitajuć!
1942
|
|
