Вы хочаце вершаў бадзёрых, ня горам атручаных вершаў, а поўных магутных сугуччаў, пякучых паэмаў аб лепшым. I мне б тут хацелася прасьці аб шчасьці ў паўтонах, паўценях... Ды лён мой сівы, валакністы ўвесь чыста спаліўся пламеньнем тады, як гарэлі злавесна нябёсныя бездані, хмары і зьбітыя ў статак хваіны ў нізінах, гараных пажарам, калі галасілі гарматы над кратамі ніваў аб сьмерці, калі саламяныя стрэхі кос вехці хапаліся дзерці. З чаго ж вам напрасьці пякучых сугуччаў, усьцешаных вершаў? Гарэць, захапляцца ўрачыста ўсім чыста – і рана і сьмешна. Вось лепш вам скажу аб штодзённых зялёных і сініх зьмярканьнях, аб тым, як мы ловім надзею з падзеяў, паўсловаў, жаданьняў, аб тым, як сівым сырадоем нас поіць завея дзікая, аб тым, як над кажнай няўдачай ня плачам, а зубы сьціскаем.
1942, Менск.
|
|