Ściudzionyja chmary paŭzuć u ruiny,
nastyhłuju cehłu łiłoviać i siniać...
I chodzić pa mieście źmiarkańnie u zrebi,
śsiniełymi palcami sercy ciarebić.
Nia ŭciamiš –
ci zmrok nam tumanić hałovy,
ci pył uspaminaŭ,
ci vodhulle słovaŭ,
pačutych kałiści, –
i daŭna j niadaŭna,
a moža, j nikołi nikim nie składanych.
A tut –
pierad nami jšče studzień i luty,
tut – vohkaha vietru prastudžany chlupat,
i nieba – pradonny ŭ niaznanaje vyłam,
i pustka ruin, što narešcie astyła...
A ŭsio ž budziem žyć!
I nia tak, «baby z vozu»,
inakš –
kab u sercach pylełisia łozy,
i kroŭ burbaleła biarozavym sokam,
i možna było b i na dolu zacmokać!
Žyć tak, kab dałosia nam vypić iz smahaj
i poŭnaju čaraj žyćciovuju brahu,
a vypiŭšy –
čarkaju vobziemlu kinuć,
kab recha na śviecie źvinieła z hadzinu
na zajzdraść i złość usialakim susiedziam,
što j siańnia jšče –
nas tut nia ŭmiejuć uhledzieć!
1942, Miensk.
|
|
