Цячэ з-пад каменя вада таемна, сьцішана, упарта, а ў полі сьмягнуць гавяда, ральля, гайворан і араты, нібыта з самых першых дзён ральля ня ведала расінкі, і Евін лён – дарэмны плён – вышэй зямлі, ніжэй былінкі. Гэй, узьніміся да нябёс, гайворан чорны, сябра верны, знайдзі вады блакітнай вены і камень, што ў імшары ўрос, і пабрыдуць табе наўсьлед без супачынку, безь пярэрвы і людзі, і зьвяры, і дрэвы празь сьмерць, праз жвір, праз час, празь сьвет.
|
|