Nad šeraj krainaju taje
apyrskany zołatam dzień.
Pialeščacca žvavaja staja
ściahoŭ u niabiosaŭ vadzie.
I jduć,
i płyvuć,
i minajuć,
i hrajuć, šaściać, šalaściać
vianki dy kałośsie...
Oj, raju!
My śviata spraŭlajem žyćcia,
dažynki spraŭlajem siahońnia
na zžatych vajnoju paloch,
a ŭ sercach sumlevami zvoniać
nadzieja
i vosień – udźvioch.
Nadzieja na zaŭtra
biaz płaču,
na chleb załaty na stale,
na toje, što buduć inačaj
viasiołaściaj sercy pyleć,
što dola manisty iź śmiechu
parvie,
i pakocicca jon
pa krai sarebranym recham
pad pieśniaŭ dažynkavych ton.
Chaj kon siańnia ŭ vočy nam chłusić,
chaj ściobaje,
niščyć uhruń, –
a budziem
z krynic Biełarusi
my žmieniaju
čerpać zaru!
1942, Miensk.
|
|
