Nad raskidanym łohavam miest
daharajuć pabityja łipy...
Viečar, novy spraŭlajučy chrest,
ich rasoju čyrvonaj asypaŭ...
Tak,
ščaśłivy, chto jdzie praz žyćcio
ŭ dni viałikich, jak śviet, pieramienaŭ,
raskidaje staroje šmaćcio,
raźbivaje zaciesnyja ścieny,
nie schilaje nidzie hałavy,
na hłuchich razdarožžach nia stynie,
nie baicca
u mora kryvi
pieražytyja praŭdy ukinuć!
Našym viekam stalovym –
haściom
być u kuźni hrymotnaj nia varta:
tolki toj, chto daje ź siabie ŭsio,
maje prava na lepšaje zaŭtra.
Dyk žyvi!
Chaj nad łohavam miest
daharajuć pabityja łipy...
Viečar, novy spraŭlajučy chrest,
ich rasoju čyrvonaj asypaŭ.
1942
|
|
