Słoŭ nia treba šukać...
Słovy – sami źlatuć,
što za sens – štučna ŭ sercy raspalvać zołak?
Pryjdzie čas –
i prabjucca jany praz čmutu,
i ukoluć dušu srebram zornych ihołak.
Dzieś adydzieć usio,
što baleła udzień,
šałupińniem z dušy adpaduć uspaminy,
pojdzie žyłami kroŭ, jak kruhi pa vadzie, –
budzieš sam sabie j Ducham tady ty i Synam!
Jak cudoŭna Suśvietam,
jak dziŭna ŭładać,
rucham palcaŭ zatrymłivać hronku suzorjaŭ,
niedzie ŭ Viehu nacelvacca
z łuka Stralca
ci śpiralnych imhłicaŭ padpalvać porach!
Tak,
paet – čaraŭnik!
Ci ž u mory na dnie,
razahnaŭšy mieduz, jon piasčynak nia źłičyć,
ci ž na strunach zary
jon viasiella nia ŭtnie,
nie zapałić irdzieńniem Suśvietu abłičča?
Ci ŭ natchnionym palocie
jon znaje miažu?
Ci ž nia fikcyjaj –
čas dla jaho i prastora?
Navat śmierć jamu – pył,
bo cialesny kažuch
jon skidaje časom, jak staptany aporak!
Tak, paet – vaładar!
Jon – patrapić usio,
tolki dołi dy ščaścia dla śvietu nia znojdzie.
Ŭ sercach prahnych, zavidnych
jaho kałaśsio
niejak ź vietram zialonym nia ŭnadzicca hojdać.
Śviet haryć
niezahasłym,
kryvavym ahniom,
ci maŭčać,
ci śpiavajuć, jak ščyhły, paety.
Nat sumleŭna,
ci ŭ radaść jašče my spaŭjom
los naš –
žutły, markotny i stomleny vietach.
Dy nia ścichnuć paety śpiavać,
chaj i tak...
Jašče miodu napjecca i ludskaje ščaście!
Słovy – sami źlatuć,
słoŭ – nia treba šukać,
tolki cicha,
cichutka,
piaščotna pryłaščyć...
1942, Miensk.
|
|
