Jak sumavać –
dyk tak, kab až kanała serca,
a ciešycca –
ahniom na vietry pałymnieć.
Paŭfarbami ćvituć adno źmiarkańni j vieras,
a ich užo daŭno, daŭno zasypaŭ śnieh.
Nie,
nie da vierasoŭ łiłovych ci sutunkaŭ
siahońnia nam... Nia ich naš kraj na palcach ruk
rachuje, raz-paraz mylajučy rachunki, –
jamu balać kryžy,
što ciahnucca ŭharu...
Ich – šmat... Ich – štoraz bolš...
Zahusłaja žyvica
załocicca na ich, maŭlaŭ, rudaja kroŭ,
i dumkaju la ich z nas kažny sutunicca,
choć ci na momant mo i nie prypynić krok.
Spyniacca – nielha nam...
Chto spynicca – nia zojdzie
tudy, kudy imknie pjany kryvioju śviet,
dyj šmat lahčej pad rytm žyvoj chady razhojdvać
u sercach pomsty zły, haračy suchaviej.
Jon zahudzić jašče!
Užo dryžyć, trapieča
i rodzicca ahoń na dnie nastyłych duš,
choć i ćvicie jašče nam vierasami viečar,
choć sutunicca j toj, i hety na chadu...
Užo j ciapier, kałi pra heta roić stanieš
sutunkam załatym, – pa žyłach mknie ahoń,
jak byccam toj, pa kim sumuješ, niečakana
na serca pałažyŭ haračuju dałoń!
1942, Miensk.
|
|
