Ночы срэбны паўмісак на золку
зматавеў, пачарнеў...
Ці урок
хто, ці ў ім не запраўднае, толькі
«накладное» блыо сэрабро?
Ня ўсё роўна?
Цёр ветах заспаны
яго, праўда, рызманьнем зь імглы,
упацеў нат ружовым туманам,
злы,
у сеці чаратаў заплыў, –
ды ня сьцерліся шчэрбы і рысы,
як ні мыў ён сьцюдзёную гладзь...
Хіба ўстаць
і кашулю расхрыстаць,
губы раньняму ветру падаць?
Увайсьці ў пыл туманны па шыю,
бестурботна ўсьміхнуцца камусь?
Эх,
ці ёсьць дзе йшчэ золкі такія
як у нас із табой,
Беларусь!
1942
|
|
