Прамінула мая улюбёная
жаўтаклённая шкляная восень.
Ужо з тыдзень гугнавай мяцеліцай
па аселіцах нема галосіць.
Наглыталіся белага соладу,
ажно робіцца горка у роце,
ды да гэтуль
зімовую моладасьць,
хоць і Коляды ўжо, –
не змалоцім.
Быльнягом хіба легчы пад межамі
безьбярэжнымі, аж да прадвесьня,
вочы шчытна заціснуць павекамі,
пад засекамі сьнегу заплесьнець
і чакаць,
аж кальчастымі стрэламі
сонца
проста у сэрцы пацэліць,
ажно соладзяй млявай, аернаю
наліюцца настылыя целы,
аж усё,
што увосені згублена
на пусткоўях зрудзелых урочышч,
зноў аднойдзецца
зеленаруннаю
і багуннай вясноваю ночай!
Бо што знойдзецца дзесь між галінамі –
што ж тут дзіўнага?
Толькі б імкненьне,
й зноў асмужым вятранымі плынямі,
сінімі-сінімі,
нашу штодзённасьць!
Тае сілы,
што ў нас заварожана,
не прысьпіць, бо і не перакрынічыць
нат мяцеліца,
колькі б над пожнямі
незагаслым ні ўспыхвала зьнічам!
20.XII.1942.
|
|
