Напісаў, хоць на жарты, адзін –
абсьпяванае
ўсё ў жыцьці,
ад звычайнае рэдзькі – да выраю,
і няма ужо слова, для вуха нязнанага,
і няма ужо думкі, па шчырасьці шчырае.
Што ж, здаецца, і праўда...
Разоў, можа, з тысячу
навіталіся ў вершах мы вёснаў і восеняў,
анапэсты, і ямбы, й гэкзамэтры крышачы,
зачыналі нанова зажынкі, закосіны.
Перад намі –
ўсё чыста на сіта прасеялі,
спрабавалі пяяць на мажор, па-мінорнаму,
нашы продкі йшчэ
сьледам паўзьлі за падзеямі,
гаму колераў, гукаў разьбілі, разгорнулі...
I таму мо цяпер,
хоць унукам і ўспыхвае
сэрца з кажнаю новай вясною па-новаму,
хоць і пішам аб вёснах, што сінія, ціхія, –
ажно палімся іншымі выпець іх словамі.
Мо такімі,
якія да плыні вясёлкавай
дадалі б яшчэ зь дзесяць нязнаных нам колераў,
накурылі б у душах купальскімі зёламі,
запарушылі б вочы вішнёвымі зорамі...
Толькі ж дзе іх знайсьці?
У якім яны выраі
шчасьце шчыплюць багуннае, хмельнае, п’янае?
Так... усё у жыцьці –
і найбольш нават шчырае –
захапанае пальцамі рук...
Абсьпявамае...
1942, Менск.
|
|
