На 25-я ўгодкі сьмерці
Максіма Багдановіча
Так балюча, што ты не жывеш,
Што ты сьпіш так далёка ў чужыне.
Ў нас – вясьняны п’яны сухавей
Жоўтым дымам курыць у лагчынах.
Сінім лакам малюе вясна
Вочы неба і ніваў далоні, –
Сяньня ў нас люба выйсьці й абняць
Сьвет, што пеніцца, пахне і звоніць!
Ты ня з намі... Ды жаль не ў вясьне...
Ўстань,
пясьняр наш найбольшы,
наш волат!
Ўстань, прыйдзі і зайграй, як раней,
На імгле, што распальвае золак.
Раззвані бомы зор залатых
На ўсе тоны, бы ўспыхнулі душы,
Каб натхненьне і творчы уздым
Нас маглі ахапіць, узварушыць.
Каб мы выйшлі плячо у плячо
Лёс узяць у магутным разгоне, –
Ўдар, удар нас у сэрцы мячом
Старадаўняй Крывіцкай Пагоні!
Не шкадуй ні рукі, ні мяча,
Наш пясьняр найвялікшы,
наш волат,
Ўстань, прыходзь тут між намі спаткаць
Наш вайною распалены золак!
24.V.1942.
|
|
