Ледзь астыг над руняй маладою залаты, гарачы жвір зары, – пацягнулі зь песьняй камары у лагі, ўпівацца сырадоем... І чамусь – надумалася й мне скінуць з плеч штодзённасьці пастронкі й з камарынаю гурбою звонкай патануць у цёплым тумане... Бо дадзела ўсьцяж па нечым плакаць, у далонях крыць настылы твар, кажны страх, і крыўду, кажны ўдар перажоўваць сто разоў, як жваку. Збрыдла жар надзей з-пад друзаў выграбаць, і назад пужліва аглядацца, і цярпець, каб хіжым рыжым пацам грызла сэрцы нам зьмярканьнямі журба... Не, дарма! Нас выстругаў калісьці не зь мяккой, струхлелае асіны кон, але з дубу моцнага, пад звон рэзвых ветраў і буйнога лісьця. I таму – ня ў дол, а дагары мы глядзім, зрадніўшыся з жудою, хай плывуць над руняй маладою зь недапетай песьняй камары...
1943, Менск.
|
|