U kažnaha z nas, pieśniaroŭ, svaje mroi,
u kažnaha z nas, pieśniaroŭ, svaje vieršy.
Ci varta
skryžoŭvać i słovy i zbroju,
ci varta spračacca,
chto «pieršy dy ź pieršych»?
Paetu ž adno – aby jasna i sinie!
Źbiraje jon z roŭnaju, pilnaj uciechaj
i biełuju nakvieć viasnovych kałinaŭ,
i vosieńskich klonaŭ zrudziełyja viechci,
patrapić nabracca pryhožaści dziŭnaj
i z rossypaŭ zornych,
i z soniečnych pasmaŭ,
i z čorna-kryvavych rabrynaŭ ruinaŭ,
abdziortych sa skury žyvoje i miasa...
Nie!
Zajzdraści horkaje znać nie pavinna
dryhotnaje, ŭźlotnaje serca paety.
Nichto ž jaho ŭ locie imkłivym nia spynić.
Ajčynaj jahonaju – sini suśvietaŭ,
jon ź pieśniaju Mlečnaj vandruje darohaj,
parosłaju rosnym sivym małačajem,
jon – miesiacu sprytna prykručvaje rohaŭ
i ŭ prodań mižzornych prastoraŭ łučaje,
hladzicca advažna i ŭ mhłistuju pryšłaść
i daŭnych padziejaŭ razbłytvaje šeraść,
zachoča –
hekzametr Hameravy kryšyć,
zachoča –
jrvie kraski hrachu iz Badleram...
I śvietu
adny tolki vinny jon łaski:
zachoŭvać pamiery i rytm biezzahanny,
u ładki nad horam narodnym nia plaskać
i śmiecham nia sypać na śviežyja rany...
A ranaŭ tych šmat:
ad miačoŭ
i ad słovaŭ,
ad vosieńskich buraŭ,
ad mrojaŭ,
ad vieršaŭ...
Zaljem ža vadoju hajučaj, žyvoju
ich my, pieśniary,
ci apošni, ci pieršy!
1943
|
|
