Viečar... Pa burym aržońni niabios brodzić suzorjaŭ razhubleny statak... Miesiaca plončyk z-pad chmaraŭ praros – i zadryžeŭ, zakivaŭsia, zapłakaŭ ŭ łužynach srebnym rassypanym makam... Niedzie zhukajucca vosi kalos krykam, vyrvanym dziŭnym pieralakam. Viecier ich kryk padchapiŭ i panios prosta ŭ kanopłi, sivyja ad ros. Vypaŭz, pryvableny recham tužłivym, ź ciemry ryzmanny tuman – na spažyvu. Vypiŭ jon skarhu sialanskich kalos, vysmaktaŭ viecier viačorny, skuhłivy, vyłizaŭ zory i šeraść niabios, syty – raźlohsia da rańnia na nivach... A u dušy, jak na złość cišyni, ŭspychnułi dumki ahniščam načležnym. Kryŭdna im dać dahareć u vahni, i nie nasycić dušy jak naležyć słovam dy ryfmaj – piaśniarskaju ježaj. Budu ž piajać... tolki cicha, bo śnić ščaście mo śviet pad dziaružnaj adziežaj. Škoda budzić, błytać jasnuju nić, moža, adzinuju nić, što spynić šerym ludziam nie daje padarožža šlacham žyćciovym, ciažkim i varožym... Nat škadavać ja nia budu ani, kałi mianie nie pačuje, być moža, siańnia nichto... U mutnoj cišyni śvietu šłi sny tolki śvietłyja, Boža!
1943
|
|