РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Натальля Арсеньнева
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
На парозе восені
Прарыпелі гарачыя дні
залатымі важкімі вазамі.
Тыдзень, два –
                                  ўзноў іржою запляміць
восень пожні скачаныя ніў,
перадчаснай сівізнай сьсівеюць
пад парканам крывым быльнягі...
Толькі ж нам
                            зь імі разам ня гніць,
нам
      ня суджаны сон і бязьдзейнасьць.
Давялося нам жыць і тварыць
у грымотныя дні навальніцаў.
Мы –
          народ не ціхі ўжо, ня ніцы,
мы – ці хочам, ці не –
                                              змагары!
Мы закулі у панцыры сэрцы,
ні трупы нас ня кволяць, ні кроў,
ды за роднага краю дабро
мы гатовыя
                          штодня памерці.
I хай раз за разом нас той кон
туга скручанай сьцёбае пугай, –
праз мутой налітыя калюгі
мы ідзём,
                    пакуль сілаў і дзён.
Не спыніць нас...
«Пад камень ляжачы, –
кажуць людзі, –
                                  й вада не цячэ».
Нашы ж сэрцы – ня камень яшчэ,
нам карціць не адно яшчэ ўбачыць.
Дык няхай у прадоньне плывуць
дні й здарэньні нястрымнай улевай,
хай нат сэрцы ушчэнт зайржавеюць, –
Не угнём
                    прад жыцьцём
                                                      галаву!
 
1943
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.