Tak niejak zbrydła mnie usio.
Žyćcio daŭno ŭ žałobnaj ramie.
Staptany mroj sivy drasion,
tre začyniać, zdajecca, kramu.
Ni novych tem, ni słoŭ niama,
usio absmoktana, by kostka.
Chto ž dniom asieńnim pierajmać
pamknie biel jabłynnych pialostkaŭ?
Chto z šeraj siviernaj imhły
natkać patrapić jasnych tonaŭ?
Chto pieraŭje suchi pałyn
na šoŭk viasny, miakki j zialony?
Badaj u kažnaha ŭ hrudzioch
trymcić asinavaje serca.
Nia čuje śviet z tryvohi noh,
ci ž da aktaŭ jamu, da tercyn?
Śpiavaj sabie, jak sałaviej, –
na radaść pieśni nie spatrebiš.
Pahardaj siańnia dorać vierš:
ź jaho ž nia vymieš bułki chleba,
nie zataŭčeš im i kućci,
nia viernieš tych,
kaho nia stała.
Skroź nudna, šera u žyćci,
navin tak šmat –
i hetak mała!
Dyk choć haryć łiścio asin
čyrvonym społacham naŭkoła,
siniejuć palcy, i ŭ dušy
taki asieńni, zołki
choład...
1943, Miensk.
|
|
