Syple ciopłym žviram
sonca prosta ŭ tvar,
uvačču ŭsio šyraj
załaty pažar.
Skačuć pa bałonkach
«zajčyki» j piaro.
Kab chutčej iz soncam
skočyć za paroh!
Nie siadzicca niejak
mnie siahońnia tut:
zaŭtra ž višni biełaj
bielaj zaćvituć.
I zdajecca – hetkaj
kvołaj višniaj ja
ab viaśnie nad śvietam
budu znoŭ piajać.
Heta ja, nia višnia,
bieły, sypki śnieh
budu sypać ciškam
u moj vierš,
ci ž nie?
Ja – pačuju radaść, –
pryzabyty skarb –
ja dam žalam rady,
uzdychnuŭšy: «Kab,
kab chutčej, narešcie...»
I... staje piaro...
Nu, j kaho tut ciešyć,
kałi ŭsiudy –
kroŭ?
1944, Miensk.
|
|
