Załatoju miaciełicaj kružać łisty,
dyvany załatyja pa vułicach ścielać.
Nam, siabry,
j na čužynie, vidać, nie astyć,
nie pačucca starymi ni sercam, ni ciełam.
Na źmiarkańni,
kałi ab brusy kaminoŭ
miesiac serp svoj stary i zazubleny hojstryć,
kałi ciahnie usio da latunkaŭ, da snoŭ, –
łičym my i dalej
adno kroki dy viorsty.
Naviłisia ŭžo tuha na špulu šlachi
kryvičoŭ – našych prodkaŭ, baćkoŭ,
nu, i našy,
ale ŭściaž prad vačyma adno niebaschił,
zory j dalečy ŭściaž nas i nadziać, i strašać.
My ŭściaž vierym,
što našyja ściežki ŭ tupik
nie viaduć, tak uparta čakajem śvitańnia, –
i jano raśćvicie,
Kraj jaho nie zaśpić,
ci ž darma stolki hod uzdychałasia:
stańsia!
Chaj sabie sivier treple šmatkami łiścia,
j trepluć našymi sercami tut uspaminy.
Jak łiścio: my ich kiniem u jmhłisty praściah,
nie jany siańnia tvorać važkoje,
a čyny.
Najjaśniejšy ŭspamin – heta tolki ŭspamin,
chaj sabie darahi, chaj upojny...
Nam, vojam,
što pa im, kałi los naš mudrejšy za sny,
kałi kažnaja žyłka ŭ nas bjecca kryvioju,
kałi nam i ŭ čužynie nijak nie astyć,
nie pačucca starymi ni sercam, ni ciełam,
choć i vosień užo, j załatyja łisty
dyvany załatyja pa vułicach ścielać.
1944, Berłin.
|
|
