Узмахнула зыркім крыльлем
над руінамі зара,
і расьцьвіў ружовай цьвіляй
пажарышчаў смутных рад.
Зноў узорыліся дзесьці
прорвы чорныя вакон...
Мітусьлівы гоман места
сьцяў нарэшце чуйны сон.
I адно па рэйках звоніць
капытмі Пэгас – трамвай.
Сьню...
і ў снох маіх сасоньнік,
ціша,
росы
і трава...
Эх, каб нам, маё натхненьне,
выйсьці сяньня у палі
у вагнішчах палыменных
грэчак сум стары паліць
і цьвісьці разом чаромхай,
і шыпшынай, і ліпой,
а ня кручай дзікай, стромкай
недзе ў змрок брысьці ступой.
Дык хадзі ж,
пакінем брукаў
паблытаныя шнуры.
Сьлёз чужых набраўшы ў рукі,
цяжка, ведаеш, тварыць.
А тут сяньня
кажны камень
зьліты нечыяй сьлязой...
Не?
Ну што ж,
хай месяц раніць
сэрца й нам крывым лязом.
1944, Бэрлін.
|
|
