|
Забытыя словы, забытыя рэчы
|
Словы забытыя
Смаку тугі ды імжы.
Верас празь іх прарастае, ільюцца дажджы.
Час іх зьбірае ў сармацкае рызы прыпол.
Іх прамаўляе над Сьвіслаччу ціхі анёл.
Словы забытыя, мова Радзімы маёй.
Ейныя рыцары сталі курганнай зямлёй,
Ейныя панны вучыліся прасьці з травы.
Ейныя дзеці, маўчаньню вучыліся вы.
Строі сармацкія вышыты срэбрам дажджу.
Я празь нямоцтва ў маўклівае заўтра гляджу.
Верас палае, прарослы са слоў і крыві.
Шэптам хаця ты сваю Беларусь ажыві.
Немень, фарботы, таемнік, кудмень,
сполыск, спазор, васпан...
2009
|
|
