Разьвязаны вузлы, паламаны замкі, Расьсякае расьселіна мармур, як сьмерць. І навошта, юнача, карміў ты з рукі Кажана, што надумаў да Бога ляцець? Крылаў чорных ня сьцерпіць блакітны прасьцяг, Гадаваныя ў цемры – ня ўспрымуць сьвятло. Але слова сьляпое ірвецца, як сьцяг З паламанага дрэўка – на крылы вятроў. Ні анёлам, ні птахам няе дадзена быць. Карацей за няведаньне – крылаў узмах... А кажан, ашалелы ад сонца, ляціць, І паэт памірае ў ламаных радках.
|
|