За тое, што я размаўляю з акцэнтам, Мяне – ха! – адораць падробленым цэнтам, А мент забярэ за падробку ў мянтоўку, Гумовым дубцом зь мяне зробіць цыноўку. За тое, што я размаўляю з акцэнтам, Мяне забяруць і – пінцэтам, пінцэтам! Разрэжуць ланцэтам, пакажуць студэнтам, Каб ведалі, як размаўляць з акцэнтам! І нехта мяне, зь яшчэ горшым акцэнтам, Напоіць абсэнтам, абдыхае кентам, Задурыць размовай аб пентым-дзясентым І потым пацягне да апартамэнтаў. І там без размоваў (таму без акцэнту) Зь мяне па чарзе будуць зьдзеквацца розна. Я ўспомню мянта, і пінцэт, і студэнтаў, Як блізкіх, як родных, як лепшых... Ды позна!
|
|