1. Уяві Мой маленькі чытач! Уяві сабе, што ты вялікі крумкач – Вялікі чорны крумкач, І дзяўбеш крывавую ежу, Якую я для цябе рэжу Па кавалках ад жывых зьвяроў Пляскатым зубчастым нажом! Уявіў, як пырскае кроў? Гэта табе не баржом! Уявіў, як шматкамі Ляціць крывавая воўна? Праўда, цудоўна! 2. Лялька Калі ў першы раз Нож у мяне ўтыркнулі І там тры разы павярнулі, Вельмі было балюча, І крычала я вельмі гучна. Калі ў другі раз Нож у мяне ўтыркнулі І там тры разы павярнулі, Было ўжо ня так балюча. Я крычала ня вельмі гучна. Калі ў трэці раз Нож у мяне ўтыркнулі І там тры разы павярнулі, Было зусім не балюча І нават амаль не калюча, А так, бы нехта казыча, памалу. Я рагатала. Калі ў чацьвёрты раз Нож у мяне ўтыркнулі І там тры разы павярнулі, Яны мне ўжо надакучылі. Сказала, каб адчапіліся. Далей што было – забылася... Калі ў энны раз Нож у мяне ўтыркнулі І там тры разы павярнулі, Зразумела я: гэта ключык. Ад мяне чакалі чагосьці, Ды нічога не атрымалася. Нехта, я чула, сказаў: “Здаецца, яна зламалася”. Я думала, мяне зьнішчаць Ці адарвуць галаву. А мяне проста закінулі на гарышча. Там я цяпер жыву. 3. Вавёркі Ці жывуць вавёркі ў норках? Не, яны жывуць у парках. Дрэвы там усе ў вавёрках, Быццам мёртвыя ў прыпарках. 4. Відавочная Відавочна бачыцца Слыхавушна чуецца Векапомна помніцца Адпаведна ведаецца Толькі ж я жа ж несумнеўна За сабой сама сабой. Чуеш, відавочная? 5. У тае дзяўчынкі У тае дзяўчынкі сінія косы, Зусім сінія косы. А ў мяне такіх няма. У тае дзяўчынкі чырвоныя вочы, Зусім чырвоныя вочы. А ў мяне такіх няма. У тае дзяўчынкі зялёныя сьлёзы, Зусім зялёныя сьлёзы. А ў мяне такіх няма. У тае дзяўчынкі ружовыя акуляры, У якіх усе выявы ружовыя, Зусім ружовыя выявы. А ў мяне такіх няма. У тае дзяўчынкі белыя меркаваньні, Зусім белыя меркаваньні. А ў мяне такіх няма. У тае дзяўчынкі на грудзях валасы, Кучаравыя чорныя валасы. А ў мяне такіх няма. А мне й ня трэба. 6. Раніца (песенька Віні Пуха) З раніцы ў мяне такі настрой, Што хош напіся, а хош утапіся. Гэта не таму, што я самагубца ці п’яніца. Проста раніцы не пазьбегнеш. На тое яна і раніца. 7. У кішэні У маёй кішэні Жыве дзядзя Сеня І яго жонка Наташа. У іх на сьнеданьне каша, А на вячэру сыракваша. Прараблю ў кішэні дзірку. Будзе для іх параша. Кажа мне сябрук Воўка: Адпраў ты дзядзю Сеню Ў камандзіроўку Ў другую кішэню. А да цёці Наташы Пасадзі дзядзю Сашу (Дзядзя Саша жыве ў Воўкі Ў капюшоне вятроўкі). А я кажу: трэці – лішні. Пасадзім іх лепш да Надзі. Няхай яны зьядуць усе вішні Ў ейным кішэнным садзе. 8. Радонная казка Жыў-быў і цяпер жыве. І былі ў яго тры. Паселі яны на коней і паехалі. А адтуль раптам абвесьцілі, што дачка-прыгажуня і палова маёнтку ў спадчыну. Выйшаў мужык поле араць. Зацягнуў у багну і зьеў. І я там быў, мёд, піва і нацыянальны шансон. А хто слухаў, сьцяг табе. На белым кані па разорах да ўсходу. 9. Марозіва Адзін хлопчык маленькі Зьеў замнога марозіва, І ягоныя ножкі Ператварыліся ў нозіва, А ручкі – у ручыва, А вочкі – у вочыва, А нос – у носіва, А пуза – у пузіва. А трусікі – у трусіва, А боцікі – у боціва, А зубкі – у зубіва, А роцік – у роціва, А пяткі – у пяціва, А косткі – у косьціва, А валасы – у валосіва, А сьлёзы – у сьлёзіва. Навошта, навошта Ён зьеў столькі марозіва?! 10. Зіма – марозіва для дарослых А потым ад зімы Ці яшчэ ад нечага Усе навокал рэчы Ператварыліся ў рэчыва, А кал – у каліва, А печ – у печыва, А крэсы – у крэсіва, А палі – у паліва. А Тула – у тулава, А вол – у волава, А мары – у марыва, А Логас – у логава. А пі – у піва, А ка – у каву, А гра – у грыву А я – у яву. Сяджу, размаўляю з сабою сама... Навошта, навошта прыходзіць зіма?! 11. Загадка Вісіць абвестка над завулкам: “Мак – Лукамор’ю, ром – акулкам!” Надзвычай дзіўная аб’ява! Хто ведае, у чым тут справа? 12. Вуліца Шырокая Вы-ха-ва-нчы-кі-дзі-ця-ча-га-са-дку Пе-ра-хо-дзі-дзі-дзі-дзі-дзі-лі-ву-лі-цу Ву-лі-ца-шы-ро-ка-я У-я-е-ня-ма-дру-го-га-бе-ра-га А-па-ву-лі-цы-ма-шы-ны-е-ха-лі Пе-ра-е-ха-ха-ха-ха-лі-вы-ха-ва-нчы-каў Ву-лі-ца-шы-ро-ка-я У-я-е-ня-ма-дру-го-га-бе-ра-га А-на-бе-ра-зе-а-дзі-ным-ма-ма-нькі Вы-ха-ва-нчы-каў-пла-ла-ла-ла-ка-лі Толь-кі-ву-лі-ца-шы-ро-ка-я І-ні-хто-ні-чо-га-не-па-чуў. 13. Калыханачка Сьпі, сынку. Прабег прусак па тынку, Зараўлі дзіравыя трубы. Сьпі, мой любы. Сусед-шызафрэнік Нам у шыбу шпурляе Камяні, Але не трапляе. Сьпі-засьні. У пад’езьдзе нехта страляе. Нехта ломіцца ў нашыя дзьверы. Нехта лез праз акно, Ды нібы ў павучыну, Убіўся ў парцьеры. Гэта вельмі было даўно, Труп там цяпер астылы. Сьпі, мой мілы. Самалёты над гарадамі Круцяць вогненнымі хвастамі. Утыркаюцца крылы ў магілы, А стрэлы – у крылы. Па дарогах лётаюць кулі, Ды ня з рулі, А так – Іх вятры надзьмулі. Люлі-люлі. Чорны вэлюм лёг на зямлю, Зачыніліся крамы. Сьпяць і таты, і мамы. Толькі я, як той слон, ня сплю. Нехта ціха пяе Пра тых, хто п’е Валяр’янку І рыпіць зубамі аб шклянку Табе калыханку. Пацукі зрабілі палац са старых паштовак. Лес замёр у чаканьні буйных лесанарыхтовак. У паветры вісіць і зьвініць залаты званочак. Сьпі, сыночак. Сьпі, дарагуся. Я табе сьнюся.
|
|