І вось ужо і Быкава няма...
А ў нас яшчэ наперадзе зіма,
І нам ісьці празь вечар і сьнягі,
Празь вецер, здраду, зваду і грахі.
Няма тут на каго нам спадзявацца,
Як на сябе, бо тут за нас змагацца
Ніхто ня будзе — колькі ні прасі.
Нам празь зіму, нібы празь сьмерць, прайсьці
І ўбачыць, што няма другой зямлі,
Дзе б так чужымі між сабой былі
Усе і блізкімі былі, як тут...
Яшчэ зіма наперадзе, як Суд,
І нам ісьці і знаць куды ідзём
І ноччу сьветлай, і чарнюткім днём,
І мы вясною зоркі назавём
Імёнамі, што асьвятлялі Шлях
І не далі нам зьмерзнуць у сьнягах...
|
|
