На зорках Радзіма твая ўкрыжавана... І поўня – Радзімы глыбокая рана... І ўсё, што ты робіш, пакут дадае. І ўсё, што ты кажаш, ня цешыць Яе, Бо ты, нібы цьвік зьіржавелы ў далоні, Бо ты, нібы пыл на ўладарскай кароне, Сабе не належыш на гэтай зямлі, Якую табе, як жыцьцё, бераглі... І я не сьвяты і сьвятым я ня стану, І я не малюся на поўню, як рану, Бо раны ня бачу, бо дзень на двары, І клічуць зайсьціся ў карчомку сябры... І пройдуць гады, і мы станем травою, І толькі Радзіме вядома якою.
|
|