|
Пасьля зімовага дажджу...
|
Ізноў на вуліцы мароз і вецер,
І нам яшчэ далёка да вясны.
Прад мною шэры дом, дзе вокны сьвецяць,
Як чорны лёд, прымерзлы да сьцяны
Пасьля дажджу, з якога ўсе ўцякалі,
Хаваліся самотна хто куды.
А дрэвы пад дажджом наўкол стаялі,
Нібы сасуды поўныя вады…
Ізноў мароз і дождж даўно далёка,
І ён, як лёд, халодзіць мне душу.
Надыдзе ноч, і ў небе ўзыдзе зорка,
Ёй пра сваю самоту раскажу,
Нібы табе далёкай і адзінай,
І невядомай, як прад мной сусьвет
Са сьцежкай, дзе і я з табой пакінуў
Умерзлы ў лёд, нібыта ў неба, сьлед…
|
|
