Гэта наша з табою зямля! Гэта наша, Таму што нам з таго, што нам нехта тут кажа, Што дарэмна мы мову сваю беражом, Калі заўтра ў нябыт нас тут змые дажджом, Што пральецца зь нябёс і затопіць наш сьвет. Ды няўжо хто гаворыць так – перажыве Той патоп, што чакае наперадзе ўсіх? І гляджу я ў ваду, як у вочы чужых Незнаёмых людзей, што, нібыта арда, Побач з намі жывуць, як у рэчцы вада, Што па нашай зямлі працякае да мора, І ніхто ёй пра гібель яе не гавора, І ніхто ёй ніколі, ніколі ня скажа: «Гэта наша спрадвеку зямля! Гэта наша!» Хоць і трэба сказаць, як кулак паказаць, Бо тут жыць нам і тут нам з табою канаць, Бо ў нас іншай зямлі не было і ня будзе, Бо мы людзі з табой, бо мы гэткія ж людзі, Як усюды на гэтай зямлі, як усе, Якіх некалі ў мора вадою зьнясе, Што пральецца зь нябёс і затопіць наш сьвет, І ніхто анікому ніколі ўжо ўсьлед, Як малітву прад Богам адзіным, ня скажа: «Ойча наш, гэта наша зямля... Гэта наша...»
|
|