Źvinić miadzianymi zvanami
|
Źvinić miadzianymi zvanami nad hałavoj mietał łiścia... A my pytajemsia ŭ žyćcia – varažbita, što ž budzie z nami? Kudy ciapier nas paviadzieš ty, naš stary kryvicki Konie, ci naša zmročnaje siahońnia jšče źmieniš ty na jasny dzień? Ci my u siniaje śvitańnie jašče uźnimiem ź vieraj zrok? Ci z pyłu kryžavych daroh kałi na nohi mocna ŭstaniem? Usio dalej, dalej, dalej, dzieś u sivyja dalačyni, spłyvaje ščaście... Smazie čynu ŭ hrudzioch, adnak, nie spapialeć. Jana nia zhinie navat z nami, bo ŭśled naščadki voźmuć ściah. Zvani ž, zvani, mietał łiścia, ŭhary miadzianymi zvanami!
1944, Berłin.
|
|