Vosieńskaje vołava
kapaje z halla.
Za krynicaj z žoravam
mokry dremle šlach.
Pa šlachu, pa łužynach,
bosyja, ŭ łapcioch,
moŭčki ścieni sunucca,
klenučy žyćcio.
Jak vaŭkoŭ, vartujuć ich
kołkija štychi.
Sercy ž nie ŭtajmujucca,
mknuć na niebaschił,
dzie tyrčać z papiełišča
ŭ nieba kaminy,
dzie j svaje
miž ciełami
zastałisia hnić...
Moj, raśpiaty voraham,
šmatpakutny kraj,
nie tužy,
jšče ŭ społachach
raśćvicie zara.
Ŭsie z dalokich vyrajaŭ
my damoŭ źlacim.
Nakš,
skažy pa ščyraści,
što nam pa žyćci?
1944, Berłin.
|
|
