Vijucca, jak kužal błakitny,
na špulu kalosaŭ šlachi...
Na vozie –
małyja, miachi...
Navokał –
niŭja dy rakity,
imšary, sasońniki, sitnik,
sivy niebaschił...
Śmiajucca małyja j skuholać,
sysolačy čorny suchar.
Baćki ž...
Byccam plochaje var
na serca im niechta niaŭmolny,
kałi raśćvitaje nad polem
unočy pažar.
Jon topča im zdaŭna pa piatach,
łapočačy kryllem rudym.
Hryziecca u vočy, by dym:
ci heta nia rodnaja chata?
I rviecca da nivy niazžataj
duša...
kab tudy...
Vijucca niačesanym zrebjem
darohi na špułi kalos.
Žaŭcieje na ŭźleśsi hallo,
źviniać žuravy u padniebi,
sumujuć pałi:
dzie naš siejbit,
kudy ŭžo zanios jaho los?
A jon –
u čužynie,
jon čeźnie
pa krai, by ŭvosień bylnioh.
I śniacca jamu, aby loh
pa pracy, –
dziadoŭski biareźnik,
i sonca, i viecier harezny,
i zvon avadnioŭ.
1944, Berłin.
|
|
