Słata i zmrok...
Duša pustuje,
ŭ smuzie markotnaj dalačyń...
Sivoj viarboj chiba pajdu ja
nad plosam cišu ścierahčy.
Ŭrastu kareńniem mocna ŭ hłinu,
karoj adzienusia rudoj,
šyroka ruki razhałiniu
nad šeraj sonnaju vadoj.
I budu žyć,
jak žyŭ spradvieku
uvieś vakolny, volny śviet:
pić tumanoŭ nadrečnych leki,
puch bieły siejać na travie.
I brać, raskinuušy hałiny,
iz prahaj sonca i ciapłyń,
u hud usłuchvacca pčałiny
i cicha zierniaty śpiałić.
Ci raz viarbinu ŭpieścić leta,
ci raz da snu utułić śnieh, –
i ja zabudu ŭsio, što ŭ śviecie
mianie zmušała pałanieć.
I pad karoj majoj,
na vietry,
nia budzie bicca ŭžo j zvanić
niamoŭčny zvon –
ludskoje serca,
krynica praŭdy i many.
1944, Berłin.
|
|
