Жыцьцё – як бярозавы сок, жыцьцё – як салодкая брага: п’еш, п’еш – і, маўляў, хто урок, яшчэ горшая чуецца смага. Ледзь верасень, спрытны каваль, у медзь закуе далячыні, – нам хочацца ўжо, каб трава узноў зелянела ў лагчынах. Ледзь цёплаю сіняй пляхне вясна па марцовым рызманьні, ледзь ветры пазьлізваюць сьнег, – зноў сьняцца нам восень, туманы... Адразу жадаем абняць мы ўсё (не пакінуць нічога): прасьцяг каласься і сасьняк, і продані неба сівога. З кульгавай, гугнявай нудой сустрэцца цяпер цяжкавата. Ня зьвіць ёй між намі гняздо, калі ўсьцяж – ні ўцехі, ні сьвята, калі не ўтаймуеш бяды, хай сэрца жывое ёй вымі, а кон – мо узноў на гады – сыноў разлучыў із радзімай. Ня дзіва, што п’ецца, як сок, сягоньня штодзённасьць, як брага, дык быццам знарок хто урок, яшчэ горшая чуецца смага.
1944
|
|