|
Хоць даводзіцца сяньня плакаць...
|
Пазалочанай дзідай захад
скруткі хмараў наскрозь працяў...
Хоць даводзіцца сяньня плакаць,
як, аднак,
не любіць жыцьця!
Як із прагай ня браць іскрынак
шчасьця, не пераймаць тугі,
хоць і тое і гэта згіне
заўтра, як на вадзе кругі...
Залатым нябачаным птахам
маладзік над зямлёй усплыў...
Так, хоць хочацца сяньня плакаць, –
мы расьсейваем сум, як дым.
Не удасца, праўда, забыцца
нам тут нашых сівых бяроз,
васільковых узьмежкаў, ніцай
хаты, дзе ад дзіцяці рос.
Але жаль па іх нас ня скосіць
і ня выкруціць сілы з рук.
Хоць навокал і золь і восень, –
верым мы у сваю Беларусь.
Маці любая, пэўна, сяньня
уздыхаеш па нас і Ты.
Не тужы,
ў мітусьні выгнаньня
не дадзём мы душы астыць.
З гэраічнай ня выйдзем ролі,
у балота ня схілім сьцяг
і ня здрадзім нідзе й ніколі
ні сябе,
ні Цябе,
ні жыцьця!
1944
|
|
