Nie kryŭdujcie, što vašyja słovy
jduć tak časta kamieńniem na dno.
Jašče ŭ nierat napiaty ich złoviać
rybary,
pačakajcie adno...
Śviet biaźvinny, što ŭ čadnym chaosie
bratabojnaj, upojnaj vajny
jon zabyŭsia ab vietrach, ab rosach,
ab zialonych ahniščach zarnic...
Śviet biazvinny, što vočy ludskoje
čarady
nie krasu dalačyń
siańnia sočać,
a leki na rany,
kut, kudy b ad pakut uciačy.
Bol, jaki pieśniaroŭ razjadaje,
nie turbuje nikoha...
Bałić
serca ŭ kažnaha...
«Ciažka ž, kab zhrajaj
bied asočany, ŭ pieśniu ułip,
zachłynaŭsia paemaj ci odaj,
upivaŭsia jšče j vašaj tuhoj.
Nie kryŭdujcie ž,
chaj ludstva piarojdzie
praź dziki, nienažerny ahoń,
chaj ačyścicca z hnoju i brudu,
ŭźnimie skiby ciažkija paviek,
znoŭ adčuje
jak vodaryć łubin,
jak rasa zihacić na travie...
A tady –
pryjdzie čas i na słova,
što žyć budzie ŭ vahni i ŭ vadzie.
I, schiłiŭšy z pakoraju hołaŭ,
śviet prad pieśniaju nicma padzie!
1944
|
|
