|
Я суцяшаю ня іншых – сябе
|
Я суцяшаю ня іншых –
сябе,
і найчасьцей,
як суцеха – ў аблоках,
хоць, як на злосьць, як галоднаму хлеб,
мрояцца словы спагады глыбокай.
Толькі сабе
я ўпарта цьвярджу:
«Сьмела, наперад, хай смутна, хай шэра...»
Можа, бяздумна накручаны жмут
рыфмаў –
папраўдзе параіць няверы?
Мо дапамогуць камусьці і з вас
вершы мае над сабой не заплакаць,
і не рассыплю я ўсё ж надарма
сэрца вішнёвую, пенную наквець?
Тое, што крышыць сягоньня ваш гарт,
вочы й мае
злой маркотаю засьціць.
Хоць і сьмяюся я колькі мага,
сэрца чамусь не сьмяецца,
і часта
мне тут даводзіцца ў смутку гібець,
толькі мо плачу я трошкі іначай...
Я суцяшаю ня іншых –
сябе,
а найчасьцей як суцехі ня бачу.
1944, Бэрлін.
|
|
