Studzieński popielny zmrok.
Tvar ad marozu haryć.
Rvuć serabrany utok
tonkich hałinaŭ
viatry.
Dumki, jak pył śniehavy,
mknuć to uniz,
to ŭharu.
Nie prytrymać, nie złavić
ich, matyloŭ, uparu.
Dy i našto?
Chaj płyvuć
iź vietruhoj prad saboj.
Ja ž
pachilu hałavu,
stanu pad biełaj viarboj
i apynusia... dalok,
tam,
dzie nia hetki maroz
tuha paskručvaŭ hallo
spłakanych horka biaroz,
dzie nataptana u śnieh
stolki siahońnia biady,
dzie ŭ papiałiščach, na dnie,
čorny kačajecca dym...
Heta – radzima maja,
dzion maich mkłivych zažyn,
kraj, dzie tak dzika rypiać
siańnia praklony čužych...
Zyrkaj pachodniaj haryć
serca majo za jaje.
Z płačam źmiatajuć viatry
sypki, jak popieł toj, śnieh...
1945, Berłin.
|
|
